Życie pojedynczego człowieka znaczy coś tylko wtedy, jeśli dzięki niemu życie każdej żywej istoty staje się bardziej godne i piękne.
Albert Einstein
Szóstoklasiści wzięli udział w nietypowych lekcjach języka polskiego oraz matematyki, podczas których mieli okazję doświadczyć, jak odbierają świat osoby niepełnosprawne ruchowo, niedowidzące czy niedosłyszące. Doświadczyli jak trudno jest osobowym niedosłyszącym uczestniczyć w zajęciach, jak ciężko pokonać drogę do tablicy mając problemy z poruszaniem się oraz rozpoznawać przedmioty bez użycia narządu wzroku. Doświadczyli choćby namiastki problemów z jakimi borykają się niepełnosprawni.
Celem zajęć było szerzenie idei tolerancji wśród ludzi o specyficznych potrzebach, uwrażliwienie, zwrócenie uwagi na problemy i potrzeby osób z różnorodnymi trudnościami.
Uczniowie poznali specyfikę funkcjonowania dzieci z zaburzeniami rozwojowymi przez próbę doświadczenia tego, co one czują. Zrozumieli, że mimo różnic wszyscy mają takie same pragnienia, marzenia i prawa. Była to lekcja wrażliwości, której celem było uzmysłowienie, iż niezależnie od sytuacji trzeba nauczyć się żyć i pokonywać trudności. Należy cieszyć się z drobnych rzeczy, otworzyć na drugiego człowieka i dostrzegać piękno otaczającego świata. Empatia i zrozumienie mogą zmniejszyć strach przed „innością”, bo jak powiedział Albert Einstein „życie pojedynczego człowieka znaczy coś tylko wtedy, jeśli dzięki niemu życie każdej żywej istoty staje się bardziej godne i piękne”.
Zajęcia wzbudziły wiele emocji, czego wyrazem są opinie szóstoklasistów na temat roli i wagi integracji, pomocy niepełnosprawnym oraz spostrzeżenia dotyczące życia osób z niepełnosprawnościami.
„Uczucie jest naprawdę dziwne. Nie wiem , jak to opisać…”
„Czułam dyskomfort. Miałam problemy z pisaniem.”
„To okropne, kiedy nic się nie widzi. Nie wiedziałam, co się wokół mnie dzieje. Pomagała mi koleżanka.”
„Pierwszy raz w życiu doświadczyłem, jak trudne jest wykonywanie podstawowych czynności, gdy ma się tak słabe czucie w rękach.”
„nigdy nie chciałbym być niewidomym. Nie mogłem pisać ani czytać. Nie wiedziałem, co dzieje się wokół. Świat niewidomych jest szary i smutny”
„Przez stopery w uszach nie słyszałam, co mówią inni. Nie rozumiałam, jak wykonać zadanie.”
„Mając opaskę na oczach, wszystko było czarne. Miałam problem z poruszaniem się i ogólnie funkcjonowaniem”
„Czułem się zdezorientowany. Nie poradziłbym sobie w życiu. To bardzo ciekawe doświadczenie. Dziękuję …”
„Nie słysząc, czułam strach i niepokój. Denerwowało mnie to, że inni mogli rozmawiać, czytali tekst a ja odbierałam to jako szelest. Teraz rozumiem, co przeżywają osoby z zaburzeniami słuchu. „
„Osoba niedowidząca ma bardzo ciężko. Wada wzroku, czy jego uszkodzenie strasznie utrudnia życie.”
„Miałam zamazany obraz. Trudno było mi coś przeczytać, czy zapisać.”
„To smutne, że niektórzy ludzie muszą zmagać się na co dzień z takimi problemami.”
„Ludzie niedowidzący, niedosłyszący, czy mają czy inne trudności np. z poruszaniem się, czy zaburzeniami czucia mają ogromny problem, a to my zdrowi najbardziej narzekamy. Teraz sam nie słyszę a próbuję coś zrozumieć. Nie potrafię się odnaleźć …”
„Słabo widzę i słyszę. Czuję się z tym dziwnie. Na szczęście to tylko chwila, ale wyjątkowo trudna. Kiedy czytaliśmy tekst, przeszkadzał mi jakiś dziwny szum, odgłosy znikąd. Pomagała mi koleżanka z ławki. Ta lekcja była wyjątkowa, wszyscy byli przejęci, czuli się nieswojo, ale wzajemnie się wspierali. Cieszę się, że mam taką klasę, takich kolegów. Dziękuję, że mogłam się o tym przekonać.”
„Niewiele słyszę, mam słabe czucie w dłoniach, sztywne palce … Długo tak nie wytrzymam.”
„Według mnie osoby słyszące nie są w stanie zrozumieć, co czują ludzie z wadą słuchu lub niesłyszące zupełnie. Gdybym miała nie słyszeć całe życie byłoby mi bardzo ciężko. Podobnie czuję się bez okularów. To naprawdę wyjątkowe doświadczenie…”
„Nie widzę i czuję się z tym źle. Nie chciałabym tak funkcjonować w codziennym życiu. Teraz wiem , co to znaczy”
„Nie słyszę – to straszne! Dobrze, że to tylko chwilowe doświadczenie. Teraz na pewno inaczej będę patrzeć na niepełnosprawnych.”
Powyższe opinie wyrazili: Karolina, Tobiasz, Karolina, Dawid, Małgosia, Mikołaj, Klaudia, Szymon, Nikola, Wiktoria, Bartek, Karolina, Natalia, Amelia, Agata
